klopgeest

als ik je naam hoor,
blaas ik hem weer uit.
probeer dat gat dat je achterliet
te vullen met betere,
zachtere dingen.

en zo, beetje bij beetje,
bijtel ik je los van de plek
waar je je hebt
vastgenageld.

het is voorbij,
het is voorbij,
ik wil je daar
niet meer hebben.

papa

ik wil je niet kwijtraken, ook al weet ik
dat dat moment dichterbij komt
ik zou me graag als meisje aan je benen willen vastklampen
zeggen: papa, blijf hier, bij mij,
het leven hoeft niet zo zwaar te zijn.
laat me helpen met dragen.

en dan zouden we samen dit lange pad afwandelen
hand in hand, de rotsen op onze rug
zo licht als veren. want papa,
het leven hoeft geen maanlandschap te zijn
je hoeft niet in harnas de ochtend tegemoet te gaan
haal met mij adem en laten we de sterren bewonderen
van hier beneden. geloof me,
we hoeven niet ver te lopen om te genieten van het uitzicht
geloof me, mijn benen zijn ook moe van het dragen
het vechten, het doorgaan.

maar papa, we hoeven nog niet naar huis.
voor nu kunnen we nog even doorlopen.
we kunnen nog even kijken.
de lucht is nog niet grijs.
het blijft voor nu nog droog.
en als je gaat, papa,
ga je niet alleen want dan
ga ik met je mee.

van god los

keten je vast en door de gaten zul je wegglippen

de dood werkt zo, weet ik nu, tussen de regels in

van god los -- en het neemt je naar plekken

waar ik je niet kan volgen.

schreeuwen, huilen, in tweeën scheuren

laat me niet alleen - smeken

maar mijn toestemming heb je niet nodig

en gister liet je het me weten

met je ogen, in de donkere stilte

laat me gaan, het is wel mooi zo,

je kunt zonder mij verder.