papa

ik wil je niet kwijtraken, ook al weet ik
dat dat moment dichterbij komt
ik zou me graag als meisje aan je benen willen vastklampen
zeggen: papa, blijf hier, bij mij,
het leven hoeft niet zo zwaar te zijn.
laat me helpen met dragen.

en dan zouden we samen dit lange pad afwandelen
hand in hand, de rotsen op onze rug
zo licht als veren. want papa,
het leven hoeft geen maanlandschap te zijn
je hoeft niet in harnas de ochtend tegemoet te gaan
haal met mij adem en laten we de sterren bewonderen
van hier beneden. geloof me,
we hoeven niet ver te lopen om te genieten van het uitzicht
geloof me, mijn benen zijn ook moe van het dragen
het vechten, het doorgaan.

maar papa, we hoeven nog niet naar huis.
voor nu kunnen we nog even doorlopen.
we kunnen nog even kijken.
de lucht is nog niet grijs.
het blijft voor nu nog droog.
en als je gaat, papa,
ga je niet alleen want dan
ga ik met je mee.

ien

dit is een klap die je niet kunt opvangen,

met deze golf wordt ze meegenomen

en zwemmen heeft geen zin

dus pak haar hand beet en laat het gebeuren

laat de liefde haar wegdragen 

naar een plek waar ze niet langer vastgeketend zit, maar vrij is

vrij als de wind en de regen

zoals ze altijd was, voor de wereld zich tegen jullie keerde. 

wacht maar, wacht maar

snel zullen jullie weer samen zijn en tot dan is zij moeder natuur

roekeloos vol liefde

kleine gebreken

Je kent haar. Je hebt haar weleens door het kantoor zien lopen, haar torenhoge hakken eerst, dan pas de rest van haar lichaam. Alvast, zo leek het altijd. Jullie hebben elkaar nog nooit gesproken. Je kan je niet eens herinneren of ze je ooit rechtstreeks heeft aangekeken. Waarschijnlijk niet. Dat zou je nog wel weten, denk je. Haar ogen zijn indrukwekkend, net zoals de rest van haar verschijning. De knullen van je afdeling hebben het weleens over haar, onder de koffie, of bij de printer. Je hoort dat soort dingen zonder je best ervoor te doen.  Volgens Joris heeft ze in haar vier jaar bij het bedrijf geen woord gewisseld met de jongens van de 23^ste verdieping. Aan de ene kant geloof je hem, aan de andere kant lijkt het je sterk. Ze heeft een vriendelijk gezicht, ook al zit haar haar altijd strak naar achter geduwd. Iedere haar op de goede plek.

wildfire

set me ablaze is what you did to me,
fired up my insides until they shrivelled up and crumbled
like a smoldering house of cards.

i guess this is what happens
when you stare straight into the light
you take the sun home with you
until it melts straight through your chest.

and i know you said liked the sparks
whenever your hands lit up a cigarette
but you didn't have to burn me to the ground
to prove it.

i guess i should have looked away from the start
instead of letting you so near my eyes
or maybe your parents should have put a warning label on you

caution: burns through hearts like wildfire.

ex

i'm nineteen years old, but you bring out the child in me some days

  1. when we speak you mention names foreign to me, 

       inside jokes i don't understand.

  2. your bedroom wall is covered in photos of people holding you,
      of smiles so wide they could crack your face right open.

  3. i'm no longer your profile picture.

  4. you tell me no one compares to me, to what we've gone through.
      i tell you i feel the same. i do.

  5. i feel like maybe you're lying to me.

  6. i only talk to you during the day because at night i feel like i'm made of porcelain,
      one word from you might be the hit i need to break into a thousand pieces.

  7. i love you, more than anything i've ever loved.

  8. i'm putting my seatbelt on, bracing for a crash.
      you're going to realize there's people worth more than me.

  9. (don't, don't, don't)

  10. i hope you know, because i don't have the energy to tell you.

i'm trying to be a grownup about this, but the truth is
          i'm just jealous, and annoying,
          and afraid of losing you.

14/05/15 02:14

ik verander mezelf nu in een oplossing

een antwoord op een vraag die je uit wanhoop aan de lucht stelt

met je handen in het haar, elke nooduitgang verkent 

en misschien raak ik mezelf wel op die manier kwijt

langzaam, stukje voor stukje, verwrongen en verkreukeld

tot zelfs jij me niet meer herkent. 

life in a jar

shame is the silence when she asks you

what you've done in the five weeks you haven't spoken.

i got dressed, you want to say,

took a shower every day and didn't forget to eat.

i raised my hand in class once, didn't stutter. andsometimes,

sometimes i wore a dress with high heels underneath,

walked with my head held so high,

i felt like royalty.

 

but i haven't seen the sunset while someone held my hand,

and i can't remember the last time a boy kissed me.

and most of the time, i'm so tired

breathing feels like a full-time job i'm just not good at.

 

so there's the truth in a five-second pause, in a laugh

and a shrug and a little white lie.

so there's the shame, the shame in running out of words,

realising you've been living in an airtight jar, and not knowing how to explain

 

 

the whole world seems so big from down here.